Jednym z najbardziej rozpoznawalnych obrazów na świecie jest dzieło namalowane w 1893 roku przez norweskiego artystę Edvarda Muncha pod tytułem „Krzyk”. Obraz jest uważany za arcydzieło wśród dzieł ekspresjonistycznych. Obraz „Krzyk” należy do cyklu „Fryz życia”, który w założeniu artysty miał być „poematem życia, miłości i śmierci”.
Autor namalował aż cztery obrazy należące do cyklu ,wykorzystując do nich różne techniki malarskie, takie jak tempera, pastel czy olej. Wymiary obrazu wynoszą 83,5 cm x 66 cm. Obraz znajduje się w Galerii Narodowej w Oslo. Kompozycja dzieła jest asymetryczna. Na pierwszym planie obrazu widnieje osoba stojąca na moście, Ma zdeformowaną twarz oraz ciało. W dalszym planie, za nią widzimy dwie inne osoby i krajobraz. Dominującymi kolorami jest błękit oraz pomarańcz w różnych odcieniach. Na obrazie dominują ciemno – jaskrawe, wyraziste, niezwykle kontrastujące ze sobą wzajemnie barwy. Autor kładzie plamy w sposób wyrazisty, pociągłymi, długimi, falowanymi i dosyć cienkimi liniami.
Zdeformowana twarz postaci wyraża przerażenie ,jej otwarte usta krzyczą. Odbiorca ma jednak wrażenie, że jest to niemy krzyk desperacji – cisza idąca w parze z niemożnością wyduszenia z siebie jakiegokolwiek dźwięku. Za osobą widać dwa cienie, prawdopodobnie ścigające zdesperowaną osobę. Wydaje się, że oznacza to niemożność ucieczki przed pościgiem i sam krzyk istoty widocznej na obrazie właśnie tak należy interpretować. Nie ulega wątpliwości, że obraz Edvarda Muncha „Krzyk” budzi w widzu poczucie grozy i lęku, przed tym co ma się zdarzyć.
“Krzyk” Edvarda Muncha można interpretować tak naprawdę na wiele sposobów. Wydaje się, że sam zamysł stworzenia tego typu dzieła nie był jednak przypadkowy i wynikał ze stanów lękowych i nerwicy, która niszczyła artystę.
Julia kl.1